Bożena i Claes to para w średnim wieku. Od 16 lat są małżeństwem. Mieszkają w niewielkim miasteczku na południu Szwecji. Poznali się przypadkowo na imprezie, gdy Bożena przyjechała do Szwecji w odwiedziny do swojej koleżanki. Bożena nie planowała tej miłości, chciała zostać u swojej przyjaciółki 2 tygodnie, a została 2 lata. Na początku Bożena i Claes przeprowadzili się do Polski, ale pobyt w Polsce nie był udany, więc wrócili z powrotem do Szwecji. Zdążyłam już pokochać tutejszą naturę, ciszę i bez stresowe życie- mówi Bożena. Claes nawet się zaczynał przyzwyczajać do Polski, ale to ja chciałam wrócić. Chociaż w Polsce miałam znajomych i przyjaciół, tutaj czułam poczucie bezpieczeństwa, miałam własny dom z ogródkiem, więcej czasu dla siebie. Może, dlatego że jestem spokojną osobą, takie życie bardzo mi opowiada.
Bożena nie pracuje, ale zajmuje się ogrodnictwem i domem, co jak sama stwierdza, daje jej ogromną satysfakcję. Claes jest inżynierem, pracuje zawodowo i zajmuje wysokie stanowisko w jednej z większych firm szwedzkich. Mają dwoje wspólnych dzieci a oprócz tego Claes ma córkę z poprzedniego małżeństwa, z którą ma znakomity kontakt, ale której nie wychowuje. Obydwoje mają również bagaż pełen doświadczeń m. in. z poprzednich związków. Cenią sobie spokojny tryb życia, lubią podróżować i obydwoje bardzo angażują się w życie swoich dzieci i ich rozwój.
Dzieci znają język polski, ale chociaż Bożena stara się jak tylko potrafi, pociechy wolą mówić po szwedzku. Uczę je polskich tradycji, historii i języka, ale to nie takie łatwe. Do Polski jeździmy rzadko, raz na rok to góra – mówi Bożena. Claes rozumie dosyć dużo po polsku, ale nie potrafi jeszcze mówić- oprócz kilku zdań. Nawet, jeżeli staram się, aby dzieci mówiły po polsku, to mogę to robić jedynie, gdy jestem z nimi sama. Gdy Claes jest w domu mówimy po szwedzku.
Claes nie jest przeciwny, aby dzieci mówiły po polsku i znały polskie tradycje, wręcz przeciwnie, ale czym dzieci są starsze, i czym dłużej tutaj mieszkam tym trudniej jest mi podtrzymać język zarówno jak i tradycje – mówi Bożena. Na Wigilijnym stole pojawia się jednak zarówno karp jak i Jansons frestelse a cała rodzina dzieli się opłatkiem. Pomimo tego, że Cleas nie jest wierzący, respektuje tradycje Bożeny i z chęcią pomaga w przygotowywaniu polskich potraw. Bożena nie chodzi do kościoła, ale jest katoliczką i jak sama mówi, próbuje utrzymać tradycje i święcić uroczystości religijne.
Oprócz jednej koleżanki, Bożena nie ma kontaktu z innymi Polakami. Nawet nie wie czy inni rodacy mieszkają w jej miasteczku. Utrzymuje kontakt ze Szwedzkimi sąsiadkami i chociaż nie znalazła jeszcze prawdziwej przyjaciółki wśród Szwedek, nie narzeka. Twierdzi, że ta szwedzka przyjaźń jest inna, ale wcale nie gorsza. Pomimo swojej skrytości, Szwedzi potrafią być bardzo życzliwi i ciepli, a szczególnie sprawdzają się "w biedzie". Gdy potrzebuję pomocy, zawsze mogę prosić sąsiadkę o pomoc – mówi Bożena. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się nie otrzymać pomocnej dłoni. Jednak po dłuższej rozmowie wynika, że Bożena bardzo się dostosowuje do swojego środowiska. Nie chce się wyróżniać swoją polskością, a podświadomie próbuje upodabniać się do swoich szwedzkich znajomych. Pytam, czy powodem tego, że dzieciom brakuje wystarczającej motywacji do nauki języka polskiego, może być fakt, że w ich dwu-kulturowej rodzinie, przeważa jedna kultura. To chyba konsekwencja przeprowadzki do nowej ojczyzny, łatwiej jest, gdy człowiek może i chce się dostosować do nowego środowiska – mówi Claes. Bożena od początku pokochała nie tylko mnie, ale też i Szwecję. Podczas naszego pobytu w Polsce, bardzo tęskniła za Szwecją.
Staram się pogodzić dwie kultury. Bardzo bym chciała wychować moje dzieci tak, aby wiedziały skąd pochodzi ich matka i że w ich żyłach płynie polska krew. Jednocześnie nie mogę ich do niczego zmuszać, czy też niczego narzucać. Inaczej byłoby na pewno gdybym miała męża Polaka, ale mąż jest Szwedem i dzieci również są po części Szwedami, co diametralnie zmienia sytuację – dodaje Bożena.
W domu Bożeny i Claesa widać jednak słowiańskie ślady; cepeliowskie upominki, polskie książki, płytę kompaktową The best of Maryla Rodowicz a w powietrzu roznoszą się zapachy pieczonego ciasta. Bożena jest mistrzynią kuchni i świetnie zajmuje się domem – mówi Claes. Bardzo to sobie cenię i wiem, że wielu z moich kolegów zazdrości mi takiej żony. To chyba typowe dla Polek, że potrafią zadbać o rodzinę i świetnie gotują.
Bożena ceni sobie spokój i zaradność swojego męża. Przede wszystkim czuję się bezpieczna – mówi. Może Claes nie jest romantykiem i nie potrafi tak mnie adorować jak to w naszym kraju mężczyźni potrafią, ale jestem pewna jego uczuć i wiem, że zawsze mogę na niego liczyć.
Nie mogę narzekać na nasze małżeństwo, bo Claes jest bardzo wyrozumiały i chociaż nie zawsze do końca się rozumiemy, darzymy się obopólnym respektem. Jedyne trudne początki w tym kraju łączę z nauką języka, która na początku szła bardzo mozolnie – opowiada Bożena.
To fakt, że w związkach, gdzie partnerzy są tej samej narodowości może jest łatwiej, ale każdy związek ma swoje problemy. Najważniejsze jak sobie z tymi problemami poradzimy, ile jest zaufania do tej drugiej osoby i czy jesteśmy wystarczająco wyrozumiali w stosunku do partnera – kontynuuje Bożena. Claes przytakuje. Rozmowę przerywa jeden z synków Bożeny i Cleasa krzycząc już od progu, "Mamma, kan jag få ta en bit babka?".
Barwniej, ciekawiej? Spotkanie dwóch kultur jest pełne niespodzianek. Chociaż istnieją konflikty i nieporozumienia, miłość jest w stanie przełamać te bariery i połączyć dwojga ludzi. Już wkrótce poznacie następne mieszane pary, które nam pozwolą zajrzeć w swoje życie.
|
