Dnia 2 grudnia 2000 odbędzie się, jak co roku, Bal Andrzejkowy w restauracji Splendido. Ale nie tylko. Punktem kulminacyjnym wieczoru będą wybory Miss Polonii Szwedzkiej, organizowane pod patronatem TV Polonia przez Splendido i Nową Gazetę Polską. Informowaliśmy już wcześniej w naszym Kalendarzu Imprez o szczegółach tej imprezy. Teraz nadszedł czas, aby zaspokoić Waszą ciekawość i przedstawić kandydatki.
Ponieważ, eliminacje trwają aż do samiutkiego końca - nie mamy pewności ani gwarancji, iż grono kandydatek przedstawionych w tym artykule się nie powiększy. Cała impreza organizowana jest troszkę "na wariata", na ostatnią chwilę. Trzeba mieć jednak w pamięci, że wszyscy są nowicjuszami, i że tego rodzaju konkurs się jeszcze wśród szwedzkiej Polonii nigdy nie odbył.
Poznajmy kandydatki od środka...
PoloniaInfo spotkała się z kandydatkami i choć jest ich niewiele, nie oznacza to, że wybory będą przez to mniej ciekawe. Każda z pań jest urodziwa i inteligentna, zapewne wzbudzi podziw i zainteresowanie, zarówno wśród jury, jak i publiczności. Konkretne przygotowania odbędą się dopiero tydzień przed występem, więc czasu jest niewiele, a pracy za to wręcz przeciwnie, bardzo dużo. Pomimo zamieszania i tremy, atmosfera pomiędzy kandydatkami jest przyjemna i luźna, nie odczuwa się żadnej konkurencji.
A teraz konkretnie, co to za kobiety? Przeprowadziłam w lokalu OPON-u rozmowę z dwiema kandydatkami. Dochodzę jeszcze ja (pisząca ten artykuł), więc jest nas trójka: Sofia Saramas, lat 18; Alicja Brzeska, lat 25 i Anna Andersson Jasiulewicz, lat 26. Nie jest to jednak pełen skład - prawdopodobnie dołączy jeszcze do nas Agnieszka Wójcik, lat 23, która niestety nie mogła uczestniczyć w rozmowie, ale można ją za to podziwiać na zdjęciu.
Istotne dla nas, kandydujących dziewcząt, jest to, abyście Wy, czytelnicy, poznali nas od strony wewnętrznej. Nasze myśli, plany i marzenia, a nie tylko wymiary talii i kolor oczu, chociaż to może też jest istotne. Pokaz w eleganckich kreacjach i perfekcyjnym makijażu, to jeszcze nie wszystko, w szczególności, że chodzi tu o reprezentowanie Polek zamieszkałych na "obczyźnie".
Kandydatki znalazły się w konkursie zarówno z własnej inicjatywy, jak i przez znajomych oraz rodzinę. Sofia 
urodziła się w Szwecji, a rodziców ma pochodzenia polsko-greckiego. Dokładniej, mama pochodzi z Polski, a tato z Grecji. Sofia od dziecka miała szansę poznać obydwie kultury rodziców, a także kulturę Szwecji, w której się wychowała. Mówi zarówno po polsku, jak i grecku, co jest godne podziwu, i pomimo, że nie czuje do końca swobody w posługiwaniu się polszczyzną, znakomicie daje sobie radę. Ostatnio była w Polsce 10 lat temu, do Grecji za to jeździ częściej, w odwiedziny do swojego taty. W czerwcu ukończyła szkołę administracji i turystyki, i w przyszłości bardzo chciałaby pracować z ludźmi. Kontakty międzynarodowe też wchodzą w grę, ale najchętniej otworzyłaby mały hotel w Grecji, który by mogła sama prowadzić.
Alicja natomiast pochodzi z Tczewa i przyjechała do Szwecji zaledwie dwa lata temu. Koncentruje się na poznaniu nowego kraju, języka i kultury. Przebywa w gronie polskim i bez trudu daje sobie tutaj radę. Interesuje się handlem i marzy o ciekawej pracy, w której mogłaby wykorzystać swoją znajomość języka polskiego. Ponieważ w Polsce mieszkała z mamą, uczy się samodzielności i podejmowania własnych decyzji, które wcześniej mniej lub bardziej, mama za nią podejmowała. Wprawdzie dobrze jej było mieszkać z mamą, to jednak teraz poznaje siebie i widzi, że świetnie sobie sama daje radę.
Ja sama, to znaczy Ania, mieszkam w Szwecji od mniej więcej 9-go roku życia, więc czuję, że mam dwie ojczyzny. Studiuję na Uniwersytecie 
Sztokholmskim na wydziale tłumaczeń i planuje w przyszłości podjąć pracę jako tłumaczka tekstów fachowych z języka polskiego i szwedzkiego. Również i mnie interesowałaby praca międzynarodowa, a szczególnie pomiędzy Polską a Szwecją. Mam bliski kontakt ze środowiskiem i polskim, i szwedzkim, czuję się dobrze w obydwu kulturach, z których mogę czerpać to, co najbardziej piękne i bliskie sercu.
Na pytanie jak dziewczyny widzą siebie, jako Polki, czy jako Szwedki, odpowiedzi były różne. Sofia, pomimo że jest tutaj urodzona, nie czuła się Szwedką, ale również nie Polką. Bliższe uczucia miała do Grecji, i nawet jeśli nie do końca, to określiła siebie jako Greczynkę. Było to jednak trudne pytanie, bo jednocześnie nie potrafiła sobie wyobrazić życia w Grecji czy w Polsce. Alicja nie miała tego problemu, bo czuje się i jest, rdzenną Polką z krwi i kości. Nie planuje jednak szybkiego powrotu do kraju i bardzo chciałaby spróbować życia w Szwecji.
Ja natomiast uważam, że jest to codzienny dylemat i stawianie takich pytań doprowadza mnie do szału, chociaż teraz, to ja to pytanie stawiam. Jestem, jaka jestem, po prostu sobą. Czasami czuję się jak Polka, czasami jak Szwedka, a czasami jak ufoludek, co jednak nie zmienia faktu ze pozostaję tą samą dziewczyną... Skoro już jesteśmy przy temacie narodowości, to warto wspomnieć, że u każdej z dziewcząt panuje w domu tradycja polska, i nie obejmuje ona tylko i wyłącznie potraw na świątecznym stole.
Ciekawość i coś nowego, świetna zabawa i emocje. Taka jest nasza wspólna odpowiedź na pytanie dlaczego bierzemy udział w wyborach Miss Polonii. Pomimo, że żadna z nas nigdy nie brała udziału w podobnym konkursie, ani też nie ma za sobą doświadczeń modelki, skusiła nas ciekawość, która jest silniejsza od najgorszej tremy. A taką też mamy i to nawet w większych ilościach. Nie każda jest przygotowana na tip-top, kreacje nie są gotowe, a czasu coraz mniej, bo raptem tydzień. Jak na razie nie odstraszyło to nas, i oczekujemy dobrej zabawy.
W stroju wieczorowym i "sexy"...
Żadna z nas na poważnie wyborów nie bierze, a myśli o wygraniu tytułu Miss Polonii Szwedzkiej jeszcze żadna nie dopuściła do siebie. Będą dwa pokazy, w stroju wieczorowym i w stroju "sexy", a to ostatnie wzbudziło lekką konsternację i troszkę dumałyśmy nad tym jak mamy to interpretować. Alicja stwierdziła, że być może, jest to strój bardzo przylegający do ciała i podkreślający atuty kobiece, a Sofia, że bardziej odkrywający ciało, jak np. mini spódniczka lub odsłonięte plecy... (Panowie, uwaga!). Jednocześnie wolimy to, niż pokazy w strojach kąpielowych, gdzie każda część ciała jest widoczna, wszystkie podkreśliłyśmy, że bałybyśmy się publicznego występu w takim stroju. Co innego opalać się w bikini na plaży, a co innego otrzymywać ocenę swojego ciała.
Ani Sofia, ani ja, nie jesteśmy zwolenniczkami tego typu pokazów i z przyjemnością przyjmujemy do wiadomości, że coraz więcej wyborów miss piękności opiera się na przedstawieniu dziewczyny czy kobiety jako osoby, a pokazy w bikini się wycofuje. Alicja jednak twierdzi, iż pokazanie pięknego ciała kandydatki jest ważne i nie jest przeciwna tego typu pokazom. Sama jednak podkreśliła, że nie wyszłaby w stroju kąpielowym na scenę...
Od bikini do równouprawnienia i roli kobiety w naszych krajach. Czy rola kobiety zmieniła się od czasów naszych babek? I czy jest różnica między rolami kobiet w Szwecji, Polsce i Grecji? Sofia twierdzi, że jak najbardziej widzi różnicę między Grecją a Szwecją. Mówi, że Grecja jest nadal bardzo tradycyjnym krajem, a kobieta ma swoje miejsce w domu, gdzie zajmuje się rodziną i dba o dzieci i męża. Mężczyźni rzadko kiedy pomagają w czynnościach domowych, nie mówiąc już o wychowywaniu dzieci. Woli więc rolę kobiety w Szwecji, gdzie jest miejsce i możliwość na robienie kariery i na indywidualny rozwój, a małżeństwo wspólnie zajmuje się domem i rodziną. Alicja przytakuje, ale dodaje, że jeszcze nie zauważyła tych różnic między Polską a Szwecją, za to jak najbardziej zgadza się z wypowiedzią, że mężczyźni również potrafią i mogą wychowywać dzieci, a kobieta robić karierę.
Osobiście uważam, że sprawa jest dosyć indywidualna. Z własnych doświadczeń mogę potwierdzić, że w Polsce, szczególnie wśród starszego pokolenia, mężczyzna ma inną rolę niż kobieta i nie obejmuje ona stania w kuchni, ani bawienia dzieci. W dzisiejszych czasach, młode małżeństwa dzielą się jednak obowiązkami i coraz więcej kobiet kształci się i robi karierę zawodową. Przypomina to bardziej Szwecję, gdzie już od dawna panuje taki system, a kobieta dba o swoją niezależność.
Kariera, dzieci, mężczyźni...
Kariera karierą, ale dom i dzieci chcemy mieć. Sofia bardzo pragnie mieć dużą rodzinę, co najmniej pięcioro dzieci i męża o ogromnym sercu. Jest jedynaczką i brakowało jej rodzeństwa, dlatego chciałaby, aby jej dzieci nie czuły się samotne, tak jak ona. Duża rodzina jest dla Sofii bardzo ważna i jest to "coś pięknego", jak to ładnie ujęła, ale swoje plany zamierza zrealizować nie wcześniej, niż za jakieś 10 lat.
Alicja już czuje instynkt macierzyński i wcale nie chce czekać zbyt długo. Pragnie poznać osobę, z którą mogłaby założyć dom i rodzinę. Moje własne plany są w pełni zrealizowane, jeśli chodzi o wybranka mego serca. O powiększeniu rodziny nie myślę i obawiam się, że jeszcze nie jest na mnie czas. Pragnę zakończyć studia, popracować i spełnić się jako człowiek. Wierzę, że moment założenia rodziny musi przyjść sam i nie na siłę, a kiedy już przyjdzie, będzie on naprawdę piękny i prawdziwy.
A jaki powinien w takim razie być mężczyzna? Nie można generalizować, ale ideałem kandydatek jest mężczyzna 
ciepły, szczery, kochający i inteligentny. Wygląd nie jest tak istotny jak cechy wewnętrzne. Sofia podkreśla charyzmę, którą mężczyzna powinien mieć. Od pół roku ma przyjaciela, z którym jest na etapie poznawania się, więc nie może za wiele o nim powiedzieć. Na razie twierdzi, że jest to jej wymarzony mężczyzna.
Dla Alicji ważne jest, aby jej wybranek był przede wszystkim lojalny, inteligentny, "miał wielkie serce" oraz oczywiście respekt do niej, jako swojej wybranki. Wygląd również w tym wypadku nie jest tak istotny jak cechy charakteru. W tej chwili jest sama i szuka odpowiedniego partnera, który mógł by odwzajemnić jej uczucia. Ja osobiście podzielam zdanie koleżanek, dodam tylko, że dla mnie mężczyzna musi być pewien siebie, "mieć to coś", i być zarówno moim kochankiem, jak i najlepszym przyjacielem. Dla każdej z nas istotne jest, aby rodzina i nasi bliscy akceptowali naszego partnera, w przeciwnym wypadku wynikają problemy, a wybierać między rodziną a partnerem, jest prawie niemożliwe.
Powracając do dzieci, to ciekawostką byłoby dowiedzieć się, czy przyszłe dzieci kandydatek będą mówiły po polsku. Wspólna odpowiedz brzmiała: naturalnie, że tak. W przypadku Sofii dzieci będą nawet i trzyjęzyczne, obawia się jednak, czy będzie to praktycznie możliwe do zrealizowania.
Różnice między Polską a Szwecją...
Różnice pomiędzy krajami: Polską i Szwecją. Czego nam tutaj brakuje, za czym tęsknimy i jakimi doświadczeniami nasze kraje mogły by się wymienić? Alicja w pierwszym momencie zauważyła w Szwecji spokój i ciszę, oraz swobodę poruszania się po mieście, niezależnie od pory dnia czy nocy. Tutaj nie lęka się ciemności tak jak w Polsce, a również i "lumpiarstwo" nie jest tak widoczne. Sofia natomiast nie podzielała zdania Alicji, bo wcale nie czuje się pewna, chodząc samotnie wieczorem po mieście.
Dla Sofii uderzający był w Polsce widok szarych budynków i brudu, którego tutaj jest znacznie mniej, ale jest to opinia kształtowana na podstawie wizyty, która miała miejsce 10 lat temu. Ja również, będąc w Polsce odczuwam braki, których nie sposób tutaj wymienić, bo trzeba by zacząć od rzeczy podstawowych, a zakończyć niemalże na mentalności Polaków. Widzę jednak różnice w porównaniu z tym, co było przed 10 laty i cieszę się z postępów, jakie Polska robi. W Szwecji z kolei brakuje nam ludzkiej życzliwości, która jest zarówno w Polsce, jak i Grecji, podstawą dnia codziennego. Dodam, że mi osobiście brakuje zapachu pieczonego  chleba i wędzonej kiełbaski, o czym może jednak nie godzi się pisać w takim reportażu...
Najbliższe plany? Alicja planuje spędzić Święta Bożego Narodzenia w Polsce z rodziną, i oczywiście bardziej skoncentrować się na nauce języka szwedzkiego. Sofia zamierza jesienią rozpocząć naukę, ale nie jest jeszcze do końca pewna, jaką szkołę i kierunek wybierze. Ja, no cóż, dalej pragnę kontynuować studia, irytować Państwa swoimi artykułami na stronach PoloniaInfo, a Święta spędzić w zaciszu domu z najbliższymi.
Ostatnie pytanie było zadane przez fotografa PoloniaInfo, Bogusia Rawińskiego. Dotyczyło one naszej wcześniejszej styczności z pracą modelki, lub brania udziału w konkursach piękności. Odpowiedź brzmiała po prostu - "nie". Na pytanie, czy obawiamy się lamp błyskowych, kamer i fotografów - również odpowiedziałyśmy, że nie. Jednak, jak to będzie wyglądało w rzeczywistości, przekonacie się Państwo 2 grudnia...
|
