|
 |
Odwiedzin |
37779794 |
 |
 |
Dziś |
117 |
 |
|
| Piątek 19 kwietnia 2024 |
 |
|
|
|
| |
Blaski i cienie życia duchów |
|
|
|
|
|
|
Dobrze znany sztokholmskiej publiczności teatr „Kwadrat” z Warszawy przywiózł nam kolejną komedię pt. „Przyjazne dusze” (Spirit level) pióra Pam Valentine. Bohaterowie, młode małżeństwo, wynajmują pod Londynem letni domek tragicznie zmarłej pary, pisarza i jego żony. Zmarli pozostają w domku jako duchy i zaczynają wpływać na życie nowych lokatorów. Wynikają z tego różne perturbacje, podane na wesoło i często z przymrużeniem oka. Sztuka oswaja niewesoły przecież temat śmierci i wprowadza publiczność w dobry nastrój. Przyjemnie dać się uwieść nadziei, że po śmierci też będziemy prowadzić dialogi ze sobą, a nawet mieć władzę nad żywymi.
Tekst, z początku dość blady, nabiera stopniowo rumieńców i brzmi już całkiem gładko, gdy na scenę wchodzi Jan Kobuszewski. Anioł Stróż w jego wykonaniu to perełka gry aktorskiej. Wystarczy, że aktor pojawi się na scenie, a już wywołuje salwy śmiechu. Niewątpliwie wyrazista jest również Ewa Wencel w roli matki pilnującej interesu swojej córki, a niechętnie widzianej przez bezrobotnego zięcia. Aktorka dobrze daje sobie radę z dość ryzykowną sceną uwiedzenia maklera.
Pozostałym aktorom tekst sztuki nie daje zbyt wielkiego pola do popisu ale robią, co mogą. Paweł Małaszyński gra Simona Willisa, początkującego pisarza bez stałego źródła dochodów, Katarzyna Glinka jest wdzięczną młodą żoną Mary Willis, Lucyna Malec jako duch (może duszyca?) Susie Cameron i Grzegorz Wons jako duch zmarłego pisarza Jacka Camerona pomagając młodym rozgrywają też swoje własne, ziemskie małżeństwo. Rozpamiętują popełnione błędy łącznie z tym kardynalnym, który spowodował śmiertelny wypadek. Chcieliby znowu mieć ciało i móc spełnić swą miłość.
Andrzej Szopa jako makler Mark Webster tworzy postać charakterystyczną i dzielnie sekunduje Ewie Wencel jako znajdujący się w stanie szoku, wysoce nieatrakcyjny obiekt nagle zbudzonej namiętności teściowej. Reakcjami pani Bradshaw czyli teściowej steruje duch Susie Cameron. Entuzjazm publiczności w tym momencie sięga zenitu. Seksualność to pewna karta – zawsze na nią warto postawić; nawet słabo reagujący widzowie budzą się wówczas do życia.
Sztuka zawiera również pewne przesłanie: warto pomagać bliźnim, warto się modlić, nawet jeśli się jest niedowiarkiem, bo za dobre uczynki czeka na nas w niebie zapłata. Duch ateisty Jacka Camerona modli się o życie dla martwo urodzonego dziecka Willisów i – staje się cud: dziecko ożywa! W nagrodę Anioł Stróż wyzwala uwiązane do ziemi duchy i zaprasza w zaświaty. Na scenie pojawia się w tle rozgwieżdżone niebo i Jan Kobuszewski (tzn. Anioł Stróż) z kusząco wyciągniętą ręką pyta duchy Cameronów: „Lecimy?” Jasne, że polecą. W świetlaną niebieską przyszłość. My też tam polecimy, jak będziemy dobrzy dla bliźnich. Przyjemnie z taką perspektywą opuścić teatr...
Spektakl sprowadziła, jak zwykle, zasłużona agencja PolArt ze Sztokholmu czyli Joanna Janasz i Elżbieta Jakubicka.
|
|
|
|
|
|
|
 | Odwiedza nas 7 gości
oraz 0 użytkowników. |
|
|
