|
|
Tekst: Krystyna Stochla
| 
7/2002
|
Pisano o Niej wiele i w różnych tonacjach, więc nie wniosę tu nic nowego. Chętnie natomiast posłużę się dwoma celnymi cytatami.
Maria Janion - historyk literatury: "To była ostatnia romantyczka w piosence. Rozumiała, jakie słowo jest ważne. Na tym polega artysta, na sztuce jedynego nazywania. Czytam w niej zdolność do miłości, wielką i przerażającą, ostrą świadomość istnienia. Jak skamandryci porównywała życie do tańca. Zmysłowość i witalizm są u niej podszyte grozą."*
Jerzy Urban: "Jeżeli jednak układać pisarzy w piramidy według ich społecznego znaczenia, według tego, czy istnieje kontakt między ich wrażliwością, a wrażliwością odbiorców, to Agnieszka Osiecka od trzydziestu lat jest najważniejszą osobą w polskiej literaturze. Dzięki temu, że jej poezja jest śpiewana, kształtuje ona wyobraźnię, smak, wrażliwość i nastroje milionów. Przez to jednak, że jest śpiewana, opiniotwórcy od nadawania poetom rang, klasyfikują ją jako poetessę poślednią. To nie żaden Miłosz, tylko Osiecka wzrusza, to ona milionom podaje ton, to ona stwarza klimat rozmów, to jej słowotwórstwo narzuca się kolejnym pokoleniom, to jej zwrotki natrętnie wczepiają się w pamięć, to ona spisuje te nastroje, którymi emitują kolejne generacje młodych, to ona w chwili niepewności pociesza, że życie jest balem. To wreszcie Osiecka napisała "Białą bluzkę", małe byle co, arcydziełko od niechcenia, ale niczego lepszego i prawdziwszego od wielu już lat nie napisano."**
Dodam tylko, że kiedy Krystyna Janda uczyniła z "Białej bluzki" monodram i pojechała w tzw. trasę, to z miasta do miasta jeździł za nią tłumek wzruszonych dziewczyn, chłonących każde słowo.
Żyła jak barwny motyl, ale za nietuzinkową osobowość i talent, za to barwne życie, płaci się samotnością. Samotność najlepiej rozcieńczyć alkoholem. Alkohol do pewnej granicy jest inspirujący, potem nieprzewidywalny, morderczy. Ale twórcę oceniajmy za Twórczość.
Pisała piosenki-klejnociki, piosenki-arcydziełka, współpracowała kolejno z wieloma artystami, bo jak sama twierdziła, rozwijała się przez zdradę.
W tym roku podczas 39 Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, w piątą rocznicę śmierci poetki, uroczyście odsłonięto Jej pomnik. Jest na nim napis: "Była z nami przez 30 lat, przez 5 lat Jej nie było i teraz znowu do nas wróciła."
To był maj, pachniała Hantverkargatan w Sztokholmie, gdzie jest teatr Replika. Mały pomniczek ze słów i nutek wystawili jej tam polonijni artyści. To te same osoby, które przed rokiem zaprezentowały program "Hejnał wolności" (Relacje - czerwiec 2001) w Sztokholmie, Malmö i Oslo. Są grupą towarzyską, a ich publiczne występy miały początek w takim prywatnym, wspólnym muzykowaniu. Zawodowi muzycy i piosenkarze nie zadzierają nosa, że grają z amatorami, a amatorzy - zdolni entuzjaści - szybko uczą się od tych pierwszych. I to jest sympatyczne, i z tym jest im do twarzy.
Ten prawie 3-godzinny program autorstwa Marii Kabały-Rejment, jest opowieścią o życiu poetki, przeplataną jej najbardziej znanymi przebojami z różnych okresów twórczości. Scenariusz jest przemyślany, nastroje zmieszane z wyczuciem. Cenny jest udział pani Teresy Tutinas, która przecież przed laty osobiście wyśpiewała na festiwalach kolejne nagrody piosenkom Osieckiej. Pani Teresa nie straciła nic ze swojej ekspresji. Piosenką "Na całych jeziorach Ty" przywołała dawne wzruszenia i klimat festiwalowych wieczorów. Rozruszała publiczność przebojem "Trzeba nam wielkiej wody", a marynary nie fruwały tylko dlatego, że my - wierna festiwalowa publiczność lat 70-tych bardzośmy od tamtego czasu "wystatecznieli" i przyprószyli się srebrem...
Gościnnie zaśpiewała dwie piosenki Jolanta Borusiewicz. Dynamit na scenie! Nową postacią w tym dojrzałym gronie jest młodziutka Beata Porębska, która bardzo podobała się publiczności. Ma duże, sceniczne obycie i świetny, dźwięczny, dobrze ustawiony głos. Pewnie jeszcze nie raz będziemy Ją oklaskiwać.
Wielkie brawa dla muzyków - włożyli benedyktyńską pracę, spisując muzykę ze słuchu, z płyt, bo w żaden sposób nie mogli zdobyć nut.
Zresztą widać, że cały zespół włożył ogrom pracy w przygotowanie programu, że wszyscy pracowali sercem. A skoro wcześniej nawiązali kontakty z innymi miastami, można żywić nadzieję, że znów zostaną zaproszeni na występy.
O tym jak wielki u nas apetyt na Osiecką niech świadczy zachowanie publiczności po koncercie. To była długa owacja na stojąco z kwiatami i bisami. W tych brawach była ogromna życzliwość i wdzięczność dla artystów za ten wieczór, czułość dla poetki, wielkie wzruszenie.
Oczywiście, że zawsze można się do czegoś przyczepić. Nigdy nie brak tych, którzy muszą świat swym malkontenctwem uszczęśliwić, że wcale nie ładnie tej małej w czerwonym, że niechaj tam inni gonią króliczka.
Ja natomiast od maleńkości, od dzięcięctwa swego kochałam ten moment, gdy gasną światła na widowni, a rozświetla się scena lub ekran. W taki majowy wieczór, miast polować na usterki, wolę z łezką w oku wspomnieć wdzięcznie Tę, co mi latarnią morską była i niedościgłym wzorem.
|
PS: Czytelniku miły! Jeśli mieszkasz w Sztokholmie, Malmö, Göteborgu lub Oslo, a jesteś wrażliwy na rymy i nutki - to ta sympatyczna grupa nazywa się teraz "Kabaret Bagatela", a spektakl ma tytuł "Pijmy wino za kolegów". Nie przegap! Spektakl przygotowali: Jolanta Borusiewcz, Dominika Depczyk, Kazimierz Drozdowski, Alicja Hernhut, Jan Hernhut, Leszek Jarmuła, Maria Kabała-Rejment, Gra Mi-siowiec, Jacek Polak, Beata Porębska, Dana Rechowicz, Stanisław Rejment, Witold Robotycki, Janusz Słotwiński, Teresa Tutinas oraz TadeuszSzymoński (scenografia), Grażyna Piątek (choreografia), Helena Robotycka (inspicjent).
Przypisy:
*Magazyn Gazety Wyborczej", kwiecień 1997.
*Jerzy Urban "Alfabet Urbana".
|
|
