| |
Kurator wystawy: Johanna Ocias
Antropomachia, instalacja Leszka Danilczyka oraz Doroty Krakowskiej
Lalki, marionetki, manekiny, antropomorficzne bestie a przede wszystkim człowiek i jego relacja do Drugiego/Innego są ulubionym tematem Doroty Krakowskiej. Jej styl nawiązuje do grafik Jerzego Panka. Czarno-białe linoryty wyróżnia kanciasta linia i maksymalnie uproszczona forma.
Wystawa Antropomachia jest pierwszym multimedialnym projektem Doroty Krakowskiej.
Artystka o swym najnowszym projekcie: Z początku nieruchome, po dłuższej chwili obie projektowane postacie zaczynają powoli zwracać się ku sobie, odrywając się od graficznych sylwetek i odsłaniając niewidoczne dotąd połowy swych ”realnych” ciał. Krok po kroku zbliżają się ku środkowi obrazu. W ich relacji wyczuwalne jest rosnące napięcie. Następuje moment choreograficznego zwarcia – rodzaj walki o zabarwieniu erotycznym. Rozdzielają się i każde zmierza dalej w swoim kierunku, kiedy zatem dochodzą do czarnych półfigur, następuje zamiana miejsc. Powolnym ruchem ustawiają się frontalnie i „dopasowują” do półfigur. Obraz nieruchomieje. Po chwili cykl zaczyna się od nowa.
Dorota Krakowska - ur. 1955 r. w Krakowie. Studia Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie, Wydział Grafiki. Dyplom rok 1980 w Pracowni Wklęsłodruku (Profesor Andrzej Pietsch) i Pracowni Drzeworytu (Profesor Franciszek Bunsch). Mieszka i pracuje w Krakowie
Udział w wystawach zbiorowych: „Nowa Grafika z Krakowa” (Neue Graphik aus Krakau), Kunstverien Springhornhof Neuenkirchen (Niemcy), 1983; „VII Ogólnopolski Konkurs Graficzny im. Józefa Gielniaka”, 1989; „Rzeźba i grafika w Krakowie”, Ronneby (Szwecja), 1989; „Grafika w Krakowie – Pokolenia”, Kraków, Włocławek, Opole, 1993; „Triennale Tczewskie – grafika małych miast”, 1995; „Die Krakauer Schule”, Galerie Kunen, Dülmen (Niemcy), 1997; „Die Krakauer Schule”, Künstlerhaus Kenkmannshof, Recklinghausen (Niemcy), 1997; 9. Kunstmarkt Dresden, Drezno 2000; „Hommage à Paul Klee” Muzeum Narodowe Warszawa, Muzeum Narodowe Poznań, 2001; „Der Schweigende Bogen”; (instalacja/z Leszkiem Danilczykiem), Ravensbrück (teren dawnego obozu), 2002
Wystawy indywidualne: „Bestyjkarium”, Galeria Zderzak, Kraków, wrzesień/październik 2000; „Przytul mnie”, Galeria Zderzak, Kraków, wrzesień/październik 2003
[…] Postacie z grafik Doroty należą do tego zwodniczego, clownowatego, zabawnego, demonicznego i dziecinnego ludku zmajstrowanych figur. Ich przedmodernistycznym patronem jest autoportret Matejki jako Stańczyka pośrodku wielkiej, celebrowanej w powadze sceny Hołdu Pruskiego, a jeszcze pomalowane drewniane ptaki Andrzeja Graczyka na moim stole kuchennym albo królowie, święci i prezydenci Juliana Strąka w moim gabinecie są spokrewnieni z tym ludkiem, który swą deklarację niepodległości ogłosił dopiero w modernie. Lecz nowe prace Krakowskiej wyzbyły się wszelkiej karykaturalności. Pięć nowych grafik przedstawia postacie o formach charakterystycznych dla jej sztuki, ujęte w wyrazistych gestach o niejasnym znaczeniu. Poruszają nimi przemożne siły z przestrzeni z drugiej strony obrazu. Ze wszystkich jej fantastycznych portretów, masek i karykatur, te ponadnaturalnej wielkości, zaślepione i zamaskowane torsy są najbardziej niesamowite i - dla mnie - najbardziej ekspresyjne.
[…] Jej twórcza aktywność ma w moim rozumieniu wiele wspólnego nie tylko ze sztuką jej ojca, lecz przede wszystkim z moderną krakowską z początków ubiegłego stulecia, pozornie - jak twórczość Kantora - demoniczną i "głębinową", a tak naprawdę ludyczną, populistyczną, dziecięcą, skrzatowatą. Nic bardziej znaczącego dla tej nieprostej i paradoksalnej relacji niż rola, jaką w sztuce krakowskiej moderny odegrały lalki, manekiny, strachy na wróble, marionetki czy gadające chochoły.
Stephan Wackwitz
|
