|
 |
Odwiedzin |
37778316 |
 |
 |
Dziś |
2364 |
 |
|
| Czwartek 18 kwietnia 2024 |
 |
|
|
|
| |
"Pastorałka" trzeci spektakl PTTS - tego nam brakowało |
|
|
|
|
|
|
Tekst: Ewa Bielska
| 
1/1995
|
Tego nam w Sztokholmie brakowało! Wspaniałego, barwnego przedstawienia z tańcem, muzyką, śpiewem i masą intensywnych postaci. Mowa oczywiście o "Pastorałce" wg. Leona Schillera, przygotowanej przez Polskie Towarzystwo Teatralne w Szwecji (PTTS) i wystawionej w połowie lutego w auli Gimnazjum Södra Latin.
Zdumiewające jest, jak w tak krótkim czasie (niecałe pół roku) zdołał Marek Terpiłowski wraz z grupą młodzieży przygotować aż tak profesjonalne przedstawienie. "Pastorałka" jest bowiem sztuką niełatwą, wymagającą synchronizacji paru dziedzin: słowa, tańca, muzyki, śpiewu. Posługującą się trudnym językiem - mieszaniną staropolszczyzny, gwarą ludową, łaciną! Dla młodzieży mieszkającej w Szwecji to szczególna trudność. Wypadło jednak doskonale!
Zetknęła nas też "Pastorałka" z kawałem kultury i historii polskiej, "osadziła" w kalendarzu świąt i obrządków tę kulturę tworzących, a niestety - zanikających. Sam Schiller miał również świadomość wielkiego znaczenia kultury narodowej, dlatego próbował ratować od zapomnienia stary polski obyczaj ludowy, eksponując go w serii przedstawień poświęconych tym tradycjom. Widział w nim również jeden z elementów odnowy teatru polskiego.
Zwyczaj chodzenia z szopką sięga czasów najdawniejszych; średniowiecznych misteriów i teatrów ulicznych kiedy to próbowano przeżyć raz jeszcze wydarzenia wokół narodzin Jezusa. Urok polskiego obyczaju ludowego polega tu na bezceremonialnym zanegowaniu realiów betlejemskich na rzecz realiów polskich i to z bieżącej rzeczywistości historycznej. Mamy więc obok trzech króli, Heroda i stajenki z rodziną świętą - również pasterzy z Podhala, Żyda, Karczmarkę, szlachcica i in. Wszyscy we własnych, typowych dla epoki, strojach.
Poetyka jasełek jest z założenia poetyką teatru ulicznego, amatorskiego i ludowego. Tacy byli zawsze jasełkowi aktorzy. Dlatego jeśli kwestie aktorskie tej czy owej postaci zabrzmiały amatorsko - deklamacyjnie to było to pożądane z punktu widzenia konwencji. Tu należy jednak powiedzieć, że - paradoksalnie - młodzi wykonawcy często dawali popis aktorstwa dalekiego nie tylko od amatorszczyzny ale i amatorstwa. Pozostanie w pamięci wiele wspaniałych scen - z tańcem diabła i śmierci czy sceną pasterską - na czele. Dzięki współpracy profesjonalistów: Grażyny Piontek i Zbigniewa Bizonia strona taneczno - muzyczna była jedną z (wielu) mocnych stron przedstawienia utrzymanego w dobrym tempie i dopracowanego w szczegółach. Tchnęło ono młodzieńczą świeżością, autentycznością. Demonstrowało siłę polskiej kultury.
Szkoda, że odbyły się tylko dwa spektakle, bo dziełko to powinni zobaczyć absolutnie wszyscy!
Grupa teatralna kierowana przez Marka Terpiłowskiego, obok wciąż niedocenianego zespołu "Piastowie" - to najlepsze, co dotychczas w tej dziedzinie przydarzyło się Polonii sztokholmskiej.
|
|
|
|
|
|
|
 | Odwiedza nas 25 gości
oraz 0 użytkowników. |
|
|
