|
 |
Odwiedzin |
38983832 |
 |
 |
Dziś |
606 |
 |
|
| Poniedziałek 16 czerwca 2025 |
 |
|
|
| | 
5/2001
|
Sejmowe komisje Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Łączności z Polakami za Granicą przyjęły ostatnie 6 artykułów ustawy o Karcie Polaka. Teraz ustawa trafi do drugiego czytania w Sejmie.
Ustawa o Karcie Polaka jest jedną z najdłużej omawianych w parlamencie ustaw. Przygotowywana w Senacie od 1998 r. w kwietniu 1999 r. trafiła do Sejmu. Obie komisje pracowały już nad pierwszą częścią ustawy w wersji zaproponowanej przez nadzwyczajną podkomisję w październiku 2000 r. Wtedy przerwano pracę w oczekiwaniu na wyliczenia rządu, ile wprowadzenie ustawy w życie będzie kosztowało skarb państwa.
Rząd podał, że wprowadzenie ustawy w życie to wydatek rzędu 100 mln zł. Przewodniczący komisji polonijnej Ryszard Czarnecki (AWS) i szef Wspólnoty Polskiej prof. Andrzej Stelmachowski zwracali uwagę, że wyliczenia te są bardzo ogólne i, być może, przesadzone.
Projekt ustawy o Karcie Polaka (posłowie zmienili tytuł ustawy - wcześniej brzmiał "Ustawa o Karcie Polaka i trybie stwierdzania przynależności do Narodu Polskiego osób narodowości polskiej lub polskiego pochodzenia"), który komisja przyjęła niedawno jest ostatnim z pakietu ustaw "polonijnych", wniesionych przez Senat. Jest już ustawa o repatriacji, a w drugim czytaniu w Sejmie znajduje się ustawa o obywatelstwie.
Jedyną zmianą, która wywołała ożywioną dyskusję był termin wejścia w życie ustawy. Za radą prof. Stelmachowskiego, komisje przyjęły, że przepisy staną się obowiązujące po sześciu miesiącach od ogłoszenia.
Karta Polaka miałaby się stać rodzajem "wizy narodowościowej", dokumentu wydawanego przez konsula i potwierdzającego przynależność do narodu polskiego byłych obywateli RP i ich potomków. Karta uprawniałaby m.in. do wielokrotnego przekraczania granicy Polski bez konieczności wykazania niezbędnych środków i nieograniczonego prawa do pobytu na terenie kraju, dostępu do szkół publicznych i opieki medycznej na zasadach obowiązujących obywateli polskich.
Mogliby ją uzyskać obywatele polskiego pochodzenia, którzy nie są obywatelami RP, zamieszkali na stałe poza granicami Polski. Polskie pochodzenie określa się na wniosek osoby ubiegającej się o Kartę Polaka, jeżeli wykaże ona, że sama lub co najmniej jedno z rodziców lub dziadków w przeszłości posiadało polskie obywatelstwo. Kartę może też uzyskać osoba, która udowodni, ze sama, lub jedno z rodziców bądź dziadków w przeszłości deklarowali polską narodowość lub byli uznawani za osoby polskiej narodowości.
Niezależnie od wykazania korzeni swojej polskości osoby ubiegające się o kartę muszą wykazać swój związek z polskością, m.in. przez znajomość i używanie języka polskiego, kultywowanie polskich tradycji i zwyczajów.
Kto otrzyma Kartę ma być - według posłów - uprawniony do uzyskania bezpłatnej wizy uprawniającej do wielokrotnego wjazdu do Polski, wizy uprawniającej do osiedlenia się na stałe, do nauki na terenie Polski na takich samych prawach jak obywatele RP, z zachowaniem prawa do stypendiów dla młodzieży polonijnej.
Osoby, które uzyskają Kartę i zezwolenie na osiedlenie się w Polsce, będą mogły m.in. pracować w Polsce bez potrzeby uzyskania zezwolenia na pracę, otrzymywać zasiłek dla bezrobotnych i inne świadczenia z pomocy społecznej oraz zdrowotne i podejmować działalność gospodarczą. (PAP)
|
|
|
|
|
|
|
 | Odwiedza nas 2 gości
oraz 0 użytkowników. |
|
|
