15 marca odbyła się w Sztokholmie premiera "Dzieci Pana Hilarego". Wykonawcami była młodzież działająca w Polskim Towarzystwie Teatralnym w Szwecji (PTTS). Ponieważ każde dziecko mogło na swój bilet wprowadzić za darmo jednego dorosłego, trudno określić dokładnie ilość widzów, ale z całą pewnością przyszło dwieście, a może i trzysta osób. Sądząc po ich reakcjach bawiły się one zupełnie nieźle i to zarówno dzieci jak i dorośli (ci ostatni może nawet trochę lepiej...).
Jak do tego doszło? Rok temu, w czerwcu, grupa teatralna PTTS (do której należę) zakończyła pracę nad ciężką witkacowską "Sonatą Belzebuba". Omawialiśmy propozycje kolejnych przedstawień, ale jakoś nie potrafiliśmy się na nic zdecydować. "A może by tak coś dla dzieci...?" - padła nagle nieśmiała propozycja. I tak się stało. Pomysł bardzo się spodobał. Chcieliśmy zrealizować coś lżejszego a i wiedzieliśmy o dużym zainteresowaniu wśród sztokholmskiej Polonii przedstawieniem dla dzieci.
Po raz pierwszy reżyserem został jeden z młodych aktorów z naszej grupy - Robert Kiński. Po raz pierwszy też my, czyli młodzież z grupy aktorskiej, mieliśmy zrobić właściwie wszystko sami. Zabraliśmy się do pisania scenariusza.
Jedynym założeniem było, iż ma być to przedstawienie oparte na wierszach Tuwima i Brzechwy, bo jest to klasyka polskiej literatury dziecięcej warta zaprezentowania najmłodszym Polakom mieszkającym w Szwecji. Ponadto są one po prostu bardzo dobre!
Ale jak zrobić przedstawienie, które stanowiłoby jakąś sensowną całość a nie tylko zlepek poszczególnych wierszy? To był trudny problem, ale znaleźliśmy rozwiązanie.
Nie będę opowiadał szczegółów, ale powstała teatralna sztuka, w której gromadka dzieci spotyka się u Pana Hilarego, który oczywiście nie może znaleźć swoich okularów, ale jak już je znajduje zaczyna wykazywać zadziwiające podobieństwo do Pana Kleksa! Tak więc, ku radości publiczności w spektaklu pojawia się też kilka piosenek z filmowej "Akademii Pana Kleksa". Ponadto dwa wiersze zupełnie innych autorów, przez nas napisany wstęp do przedstawienia oraz skomponowana, też przez nas, muzyka do jednego z wierszy.
Próby trwały od stycznia do marca. Jeszcze nigdy nie udało nam się przygotować przedstawienia tak szybko. Ale pomogło to, że sami świetnie się bawiliśmy.
PTTS powstało w 1993 i od tego czasu regularnie pokazuje co roku nowe przedstawienie. Przygotowując pierwsze, "Kata" wg Lagerkvista, wydawało się nam, że czeka nas klęska. Przecież żaden z "aktorów" nie stał nigdy przedtem na scenie. Odnieśliśmy jednak pewien sukces (sądząc po reakcjach widowni) i uwierzyliśmy, że nie ma rzeczy niemożliwych. Zaczęliśmy przygotowywać spektakl "Wędrowców". Mimo, że połowa zespołu nie mogła wystąpić z powodu planowanej służby wojskowej lub nie planowanej ciąży, nasza grupa poważnie się powiększyła. Po "Kacie" zainteresowanie PTTS gwałtownie wzrosło i przybyło wiele nowych osób. Wystawiliśmy jeszcze dwukrotnie "Pastorałkę" wg Schillera oraz wspomnianą już "Sonatę Belzebuba".
Co pewien czas kilka osób z grupy rezygnuje z różnych powodów, a na ich miejsce przychodzą inni. Ta rotacja tylko nam dobrze robi. Wraz z każdym nowo przybyłym członkiem otrzymujemy zastrzyk energii i pomysłów. Więc jeśli ktoś miałby ochotę przyłączyć się - serdecznie zapraszamy. Zawszę jest wśród nas miejsce dla chcących spróbować aktorskich możliwości i dla chcących nam pomóc w sprawach organizacyjnych, technicznych, artystycznych. Planujemy kolejne spektakle "Dzieci Pana Hilarego". Chcielibyśmy pokazać je też poza Sztokholmem.
|
