Witold Robotycki podczas koncertu jubileuszowego w Teater Studio Lederman. Fot. Aleksandra Olejnik
Witka Robotyckiego znamy przede wszystkim jako pianistę. Występuje on zazwyczaj akompaniując znanym wokalistkom, przede wszystkim Teresie Tutinas i Dominice Depczyk, a często również artystom sztokholmskiego kabaretu „Bagatela”, którego jest dyrektorem muzycznym już od 10 lat. Nic to jednak w obliczu całokształtu jego twórczości artystycznej, której właśnie obchodził 50-lecie.
Zaczął on pracować jako muzyk już jako 15-letni uczeń Średniej Szkoły Muzycznej w Krakowie, gdzie skończył klasę trąbki. Wraz z kolegami stworzył orkiestrę dixielandową i występował na różnych zabawach młodzieżowych, narażając się tym poważnie dyrektorowi Szkoły, groziło im nawet za to wyrzucenie, ale jakoś im się upiekło. I tak już od 50 lat Witek utrzymuje się z muzyki, nie gra już jednak na trąbce, lecz na fortepianie.
Na scenie od lewej: Witold Robotycki, Filip Siejka, Janusz Słotwiński i Henryk Lisowski. Fot. Aleksandra Olejnik
22 maja w TeaterStudio Lederman, który na dobrą sprawę funkcjonuje w Sztokholmie jako polska Piwnica, odbył się jubileuszowy koncert Witka Robotyckiego, zatytułowany „Wszystko pomiędzy miłością i przyjaźnią”. Jubilat przygotował dla publiczności mnóstwo niespodzianek muzycznych, największą z nich były utwory skomponowane przez niego samego. Można było poznać nowe oblicze znanego sztokholmskiej publiczności muzyka, nie tylko sprawnego i biegłego pianisty, lecz także niezwykle wrażliwego i oryginalnego kompozytora jazzowego.
Tort dla jubilata. Fot. Aleksandra Olejnik
Wieczór stworzył klimat, któremu nie sposób było nie ulec. Kompozycje przedstawione publiczności były dedykowane osobom artyście najbliższym, wnukom, córce, żonie, a także zmarłemu przedwcześnie malarzowi, poecie, humaniście i przyjacielowi Witka – Lechowi Rzewuskiemu. Były utwory podziwiające piękno witraży Stanisława Wyspiańskiego w Kościele Franciszkanów w Krakowie, chwalące piękno Tatr, a także zgłębiające otchłanie miłości – piękny, dynamiczny utwór „Love” napisany specjalnie do słów wiersza Andrzeja Szmilichowskiego.
Fot. Aleksandra Olejnik
Witkowi towarzyszyli znakomici muzycy. Napięcie narastało, gdy na scenie pojawiały się coraz to nowe instrumenty, poczynając od duo z nieodłącznym kontrabasistą Januszem Słotwińskim, a kończąc na sekstecie. Na gitarze wystąpił szwedzki muzyk z Uppsali Tomas Rockland, na perkusji przybyły specjalnie na koncert z Polski Łukasz Dmochewicz, na instrumentach perkusyjnych Henryk Lisowski, wieloletni przyjaciel Witka i sąsiad z tej samej ulicy w Solnej, niegdyś grający z Jackiem Ostaszewskim i Markiem Grechutą, a na skrzypcach rewelacyjnie żywiołowy Filip Siejka, znany już w Polsce jako instrumentalista i kompozytor, również przybyły specjalnie z Warszawy – jak się okazuje – siostrzeniec żony Witka, sam pochodzący z rodziny muzyków.
Fot. Aleksandra Olejnik
Był to niepowtarzalny koncert muzyki jazzowej, który podobał się, który urzekł i oczarował. Inicjatorem tego niezwykłego wydarzenia był nieoceniony animator polskiego życia kulturalnego w Sztokholmie, konsul Radomir Wojciechowski.
PS: Miałam przyjemność prowadzić ten koncert, na życzenie Witka po angielsku - ze względu na licznie przybyłych zarówno przyjaciół Szwedów, jak i gości z Polski.
|
