Koncert Dominiki Depczyk w Konsulacie RP w Sztokholmie. Przy fortepianie Witold Robotycki, na kontrabasie Janusz Słotwiński.
Od pewnego czasu w Konsulacie RP w Sztokholmie odbywają się spotkania z myślą o "starszej młodzieży" polonijnej.
Właśnie w ramach jednego z takich spotkań, 12 maja br., miał miejsce koncert Dominiki Depczyk - młodej wokalistki zamieszkałej od paru lat w Sztokholmie. Nosił on nazwę "Dotykam co dzień życia" i składał się z utworów polskich artystów, które Dominika uznała za szczególnie sobie bliskie.
Największe wrażenie na zgromadzonej publiczności zrobiło wykonanie piosenki "Szyba" z musicalu "Metro":
"Pytają wszyscy, skąd jesteś i co robisz,
to im wystarcza, że imię jakieś masz..."
Nam to jednak nie wystarcza, więc próbujemy bliżej poznać Dominikę.
Jakie były Twoje pierwsze spotkania z muzyką?
- W domu zawsze była muzyka. Babcia była chórzystką, a jej ojciec i brat byli organistami, rodzice lubili śpiewać kolędy. Ja z siostrą rozpoczęłam naukę w podstawówce muzycznej w klasie fortepianu, choć muszę przyznać, że nie lubiłam tej szkoły. Po liceum zdałam egzaminy do szkoły muzycznej II st. im. Fryderyka Chopina na wydział wokalny.
Co uważasz za swoją największą przygodę sceniczną?
- Dużym przeżyciem dla mnie było śpiewanie w teatrze Ateneum w Warszawie. Były to spektakle szkolne reżyserowane przez Artura Barcisia - opiekuna naszego roku. Natomiast w Szwecji udało mi się wygrać konkurs dla wokalistów jazzowych w Tyresö.
Jak to się stało, że wyjechałaś do Szwecji?
- Już w trakcie nauki w Warszawie pracowałam jako wokalistka w różnych pubach, restauracjach, kafejkach. Czasami trzeba było zagrać do kotleta, żeby zjeść kotlet. Później było coraz trudniej znaleźć pracę jako muzyk. Zaczęła się walka, w której trzeba mieć silne łokcie i chcieć walczyć o swoje także z agencjami. W pewnym momencie przyszła możliwość wyjazdu do Szwecji. Stwierdziłam, że nie można walić głową w ścianę przez całe życie, trzeba znaleźć wyjście, bramę.
"Myślałam kiedyś, że nie ma na co czekać, czas szybko mija, a życie jedno jest."
Czy myślisz o kontynuowaniu swojej drogi artystycznej tu, w Szwecji?
- Muzyka, to jest coś takiego, czego nie można z siebie wyrzucić. Czasami przychodzą myśli: po co masz talent, skoro nie możesz pracować, dzielić się nim z innymi. Nie staram się za wszelką cenę przebić, zrobić karierę, chcę znaleźć swoje miejsce w życiu i wiedzieć, że jest moje.
Ostatnio mieliśmy okazję posłuchać ciebie na koncercie w konsulacie...
- Był to koncert, w który włożyłam dużo pracy razem z Witoldem Robotyckim, pianistą i Januszem Słotwińskim, kontrabasistą.
Słuchaczy bardzo poruszyła piosenka " Szyba" z musicalu "METRO".
- Widziałam, jakie wrażenie zrobiła, chociaż się tego nie spodziewałam. Myślę, że była to historia wielu osób, które były obecne na widowni. Czułam się poruszona tym, że ludzie tak silnie to odbierają. Lubię śpiewać piosenki, które są mi bliskie i przedstawiają różne historie.
Dziękujemy za próbę opowiedzenia nam o sobie...
Mamy nadzieję, że czytelnicy zobaczą Ciebie, a nie tylko Twoją twarz. Życzymy, abyś odnalazła Swoje miejsce w życiu.
|
